Historycy od lat toczą spory o to, kto jest autorem przepisu na ciastka mgdalenki. Czy król Stanisław Leszczyński, czy pracująca na jego dworze pomoc kuchenna Madelaine, a może Madeleine Paulmier - XIX-wieczna mistrzyni cukiernictwa księżnej Perrotin de Barmond z zamku de Commercy? Rozwiązanie tej kwestii zostawiam historykom, dla mnie ważniejsze jest pojawienie się, i rola tego wypieku, w cyklu powieściowym Marcela Prousta "W poszukiwaniu straconego czasu". 

 „Machinalnie podniosłem do ust łyżeczkę herbaty, w której rozmoczyłem kawałek magdalenki. Ale w tej samej chwili, kiedy łyk pomieszany z okruchami ciasta dotknął mego podniebienia, zadrżałem, czując, że się we mnie dzieje coś niezwykłego. Owładnęła mną rozkoszna słodycz (...). Sprawiła, że w jednej chwili koleje życia stały mi się obojętne, klęski jako błahe, krótkość złudna (...). Cofam się myślą do chwili, w której wypiłem pierwszą łyżeczkę herbaty (...). I nagle wspomnienie zjawiło mi się. Ten smak to była magdalenka cioci Leonii”. 

Taki przypadkowy bodziec, przywołujący odległe wspomnienia został określony w historii literatury jako Proustowska magdalenka.