Nie jestem fanką twórczości Terry Pratchetta, choć doceniam jego wyjątkowy humor i niezaprzeczalny intelekt przebijający ze stron jego powieści. Przeczytałam trzy pozycje z historii Świata Dysku i na więcej się raczej nie zapowiada, czego nie może zrozumieć moja przyjaciółka rozkochana w twórczości niezwykle płodnego Brytyjczyka (średnio pisarz kończy dwie książki rocznie!).

Dziś spróbuję stworzyć w swojej kuchni (wcale nie nocnej) zapiekankę oracza. Opisy tego dania nie są szczegółowe, możemy dowiedzieć się jednak, że:

"...– Więc kto robi te pyszne zapiekanki, jakie tu czasem trafiają, z serowym ciastem i warstwą gorących pikli? 

– Zapiekanka oracza? Ja, proszę pana. To mój własny przepis. 

– Poważnie? A jakim cudem marynowana cebulka przy pieczeniu zostaje taka twarda i chrupiąca? To niesamowite! 

– Mój własny przepis, proszę pana – odparła twardo Glenda. – Nie byłby mój, gdybym komuś powiedziała..."

"...Glenda wytłumaczyła. – Ach, musisz być tą kucharką z Niewidocznego Uniwersytetu – domyśliła się kobieta. – To znaczy, że masz do dyspozycji nieco więcej niż zwykła kucharka. Zatem, dedukuję, że aby marynowane cebulki w zapiekance zachowały chrupkość, tuż przed pieczeniem wkładasz je do chłodni, a żeby nie zamarzły, owijasz w ser. Jeśli właściwie ułożysz zapiekankę i będziesz uważała na temperaturę, powinno się udać..."

Dla typowego Polaka zapiekanka, taka, którą można zjeść oglądając zawody sportowe to kawał bagietki z serem i pieczarkami/szynką, obficie polana keczupem. Nie taka jednak będzie moja zapiekanka oracza. W oryginalnej wersji książki zapiekanka nazywana jest "jolly good" pie i właśnie dlatego moja próba odtworzenia tego przysmaku nie będzie oparta na bagietce, a na brytyjskim pie.

Składniki na 4 sztuki:
ciasto:

• 335 g mąki pszennej
• 300 ml wody
• 2 łyżki stołowe masła
• 62 g smalcu
• szczypta soli
• 1 jajko